Kiwi's

Mijn laatste weekjes in Nieuw-Zeeland zijn voorbij gevlogen. Na Wanaka ging ik naar Queenstown. De stad die je gezien moet hebben. Ik had dan ook erg hoge verwachtingen en zoals altijd valt de boel dan een beetje tegen... De supermarkt is duurder dan normaal gesproken en je wordt overspoeld met reisbureautjes die je een skydive, bungeejump of een ritje met de jetboat willen verkopen. Er zijn dan ook veel toeristen te vinden. Gelukkig ben ik dat ook en ik haal dan ook m’n hamburger bij de beroemde Ferg Burger (stond slechts 20 minuten in de rij), stap in de Doppelmayr Gondola (kabelbaan) om vanaf een hoogte van 790 meter Queenstown (dat overigens ook al 340 meter boven zeeniveau ligt) en het achterliggende meer te bewonderen en ga stappen in een van de vele kroegen.

Milford Sound
Na drie dagen was ik blij om weer in de bus te stappen en verder zuidwaarts te gaan. Milford Sound staat op het programma. Dit is een fjord met steile wanden waar watervallen vanaf stromen. James Cook had de inham over het hoofd had gezien bij zijn ontdekkingstocht, waardoor pas jaren later Milford Sound is ontdekt. Eerst maken we een bustocht van zo’n vijf uur door een schitterend afwisselend landschap. Op een gegeven moment komen we bij de Homer tunnel aan. Tijdens de jaren '30 van de vorige eeuw was het ook in Nieuw-Zeeland crisistijd. Vele mensen werden aan het werk gezet om met een pikhouweel deze tunnel uit te graven met gevaar voor eigen leven. Lawinegevaar zit in een klein hoekje in deze regio. Je kan goed zien dat de tunnel letterlijk is uitgegraven en hij is dan ook niet heel breed. Hierdoor is slechts eenrichtingsverkeer mogelijk. Gelukkig kunnen we meteen doorrijden. Aan de andere kant van de berg blijkt het te regenen. Ook wanneer we aankomen bij Milford Sound en op de boot stappen is het nog steeds aan het regenen. Nu staat het weerbericht van Milford Sound hierom bekend, maar schijn je door de regen wel de watervallen beter te kunnen bewonderen. Helaas hangt er ook veel mist in de fjord waardoor het zicht niet heel optimaal is. We varen tot aan het begin van de inham en na een wazige blik op de zee geworpen te hebben keren we weer om. Ik ben nog niet overtuigd van de schoonheid van Milford Sound. Misschien moet ik nog maar een keertje terugkeren om het met beter weer te zien. We verblijven 's avonds in Gunn's Camp. Dit ligt op 19 kilometer van de tunnel vandaan waar de arbeiders woonden, die de Homer tunnel uitgroeven. Wij slapen vannacht in deze houten huisjes waar het licht om 22.00 uur uitgaat om energie te besparen. In die tijd gingen ze waarschijnlijk naar bed zodra de open haard was gedoofd...

Stewart Island
Na Gunn’s Camp rijden we via Te Anau en Invercargill naar het plaatsje Bluff. De laatste kilometers door het zuiden van het Zuidereiland lijken erg op Nederland: een zeer vlak landschap met weidse uitzichten. Vanaf Bluff maken we met de ferry de één uur durende overtocht naar het plaatsje Oban gelegen in de Halfmoon Bay. Ook hier zijn weer vele hikes te maken, waaronder de Great Walk die 3 dagen in beslag neemt. De hutten moet je wel al ver van tevoren reserveren, dus deze laat ik aan mij voorbij gaan. Ik besluit om met een klein groepje naar Ulva Island te gaan. Op dit eiland zijn alle ratten en ander ongedierte geweerd. Zodra ik op het eiland ben verander ik in een heuse vogelaar. Ik sluip over het eiland met m’n camera in de hand en fluisterend attendeer ik de anderen bij het zien van een van de volgende vogels: weka, robin, saddleback, fantail, yellow head, kaka, tui of de kiwi. Deze laatste heb ik helaas niet gespot. Het is eigenlijk ook een nachtdier, maar je weet maar nooit. Nu worden Nieuw-Zeelanders ook Kiwi's genoemd en de enige kiwi's die ik dan ook gezien heb ('s avonds) zijn de Kiwi's in de pub.
De laatste dag op het eiland ga ik nog met een Duits echtpaar uit Hamburg de hike naar Horseshoe bay maken. Ik zie verlaten witte stranden met een azuurblauwe zee, een strand dat 'Dead man beach' heet en uiteindelijk kom ik aan bij een hoefvormige baai en begrijp dat dit de horseshoe moet zijn. Ik had Stewart Island zeker niet willen missen, maar dat kwam ook zeker door het goede weer. Als het hier regent dan is en blijft het een eiland ver weg van de bewoonde wereld.

Invercargill
Twintig minuten rijden van Bluff vandaan ligt Invercargill. Dit plaatsje heeft een rastervormige opbouw: kaarsrechte wegen die mijlenver doorlopen. Ten noorden van het op zondag uitgestorven CBD ligt het Queens Park. Hier bevinden zich dus de inwoners van Invercargill die massaal met kinderwagens en picknickkleden naar het park zijn gekomen om hun zondagmiddag door te brengen. Ik begin bij de topattractie 'Henry'. Dit is een tuatara die in 2009 in zijn 111e levensjaar nog eens vader is geworden. Een tuatara is een soort van hagedis (brughagedis om precies te zijn) en kan in tegenstelling tot andere reptielen in het vrij ‘koude’ Nieuw-Zeeland overleven.
Daarna maak ik een wandeling door Queens Park en start ik de ‘heritage trail’. Een route die leidt langs een aantal ‘oude’ gebouwen die nog overeind staan. Ik zie de oude watertoren, een aantal kerken, het theater en een congresgebouw met Griekse zuilen. Erfgoed van pak en beet 100 jaar oud. De grote felgele supermarkt ‘Pak n Save’ naast de Y.M.C.A. uit 1916 geeft het contrast extra goed weer.

Dunedin
Edinburgh vertaald naar het Keltisch betekent Dunedin en deze plaats is dan ook gesticht door de Schotten. Het treinstation, een aantal kerken en vele statige gebouwen stammen af uit die tijd. Straatnamen zijn hier Castle Street, Princess Street en Great King Street. Het hart van het centrum heet het Octagon en bestaat dan ook uit acht hoeken. The University of Otago beslaat een groot deel van de stad. De faculteiten liggen op loopafstand van elkaar vandaan en daarachter ligt de studentenwijk. Diverse straten met ‘gewone’ huizen waar alleen studenten wonen. Als je beter kijkt heeft elk huis z’n eigen naam (zoals ‘Hoe-Tel’) en liggen her en der bierflesjes verspreid. Wanneer het dan ook nog eens St. Patrick's Day is en je daadwerkelijk tientallen in het groen verklede studenten ziet lopen met een blikje bier of een flesje doorzichtige gin-tonic (lijkt net water) in de hand dan is het beeld compleet. Ik bevind me in een typische studentenstad and I love it!
Het is gebruikelijk om het eerste jaar op een soort van campus te wonen waar je wel je eigen slaapkamer hebt, maar gezamenlijk eet en activiteiten onderneemt. Dit kan zowel een gemengde als ongemengde campus zijn. In je tweede jaar verhuis je dan naar zo’n studentenhuis. M’n nichtje Natalie woont nu in het studentenhuis ‘The Bakery’ met nog drie andere meisjes. Een aantal nachtjes logeer ik hier en er is elke dag versgebakken brood!
Verder staat Dunedin bekend om de steilste straat ter wereld. Ik mocht van een huisgenootje een fiets lenen om naar Baldwin Street te fietsen, maar ben toch maar even afgestapt met naar boven gaan. De weg is 350 lang en op het steilste punt stijgt de weg met 35%. Ongelooflijk dat hier mensen wonen. Je zou maar net iets vergeten zijn beneden...
Het is regenachtig weer dus ik besluit m’n middag door te brengen in de Cadbury Chocoladefabriek. Door een ontzettend enthousiaste gids (die we onmiddellijk omdopen tot Umpa Lumpa) worden we door de fabriek geleid. En bij elke uitleg van het een of ander ontvangen we een reep chocolade. Dit is toch wel beter dan bierproeven in een bierbrouwerij.

Glenorchy
Na Dunedin ga ik weer terug naar Queenstown. Queenstown ligt aan het grootste meer van Nieuw-Zeeland lake Wakatipu genaamd. Het meer is zo’n 80 kilometer lang en gemiddeld 300 meter diep. De watertemperatuur is dan ook het gehele jaar slechts 9 à 11 graden. Aan het eind van het meer komt een aantal rivieren bijeen en is het dorpje Glenorchy gevestigd. Dit is zo’n driekwartier rijden van Queenstown vandaan. Hier besluit ik te gaan paardrijden. Het is een schitterend zonnige dag en de paarden hebben er zin in. We rijden langs een grote felblauwe rivier met vele kiezelstenen en op de achtergrond hoge besneeuwde bergtoppen. Af en toe stappen we door kleine riviertjes. Gelukkig zijn de paarden wel gewend aan de koude watertemperatuur. Een aantal keer kunnen we zelfs galopperen. Kortom een heerlijke vrijdagmiddagbesteding in een schitterende omgeving.

Mount Cook
Het laatste hoogtepunt van de reis is Mount Cook. De bustocht vindt wederom plaats in een super afwisselend landschap. Op een gegeven moment rijden we langs een ontzettend blauw meer met in de verte verschillende bergen, waaronder Mount Cook en Mount Tasman. Ons hostel heeft uitzicht op Mount Cook die 3724 meter hoog is en ik ga een hike van 3 uur maken om de bijbehorende gletsjer te bewonderen. Over leuke hangbruggen en snelstromende rivieren kom ik na 1,5 uur aan bij een groot meer waar hele stukken ijs in drijven. In de verte zie je de gletsjer. Erg mooi. De volgende dag is het weer totaal omgeslagen en beletten de wolken het uitzicht op Mount Cook. Daarom besluit ik met een groepje de hike die achter ons hostel ligt te gaan maken. Zo’n 700 treden leiden ons tot een hoogliggend zoetwatermeertje de ‘Red tarns’ genaamd. Het uitzicht op het dorp en de bergen is mooi. Jammer dat Mount Cook achter de wolken verhuld is.

Timaru
De laatste dagen spendeer ik weer bij mijn tante in Timaru. De ketting die ik van jade gemaakt heb in Punakaiki heb ik speciaal voor haar gemaakt. Ze is er erg blij mee! Het voelt echt als een tweede thuis en had me ook erg verheugd om iedereen weer te zien. Daniel gaat nog steeds in zijn schooluniform naar school met de schoolbus, waarvan Martine tijdelijk de chauffeur is. Verder kom ik erachter dat mijn leraar Engels in de buurt van Timaru woont. Ik besluit om hem samen met mijn tante op te gaan zoeken. Het is erg leuk om elkaar na 11 jaar weer te zien en de beweegredenen voor zijn emigratie hierheen te horen. Emigreren is toch anders dan in drie maanden tijd het land verkennen. De laatste dag breng ik door in Christchurch bij een andere familie die hierheen is geëmigreerd. Ze zijn zo aardig om mij om 04.15 uur ’s nachts naar het vliegveld te brengen. Nieuw-Zeeland verlaat ik boordevol nieuwe herinneringen en fijne contacten.

Terugblik Nieuw-Zeeland
Wanneer ik denk aan Nieuw-Zeeland zie ik de bergen met langgerekte wolken voor me. Ik zie het afwisselende landschap van stranden, heuvels, gletsjers, glimwormengrotten, felblauwe meren en rivieren. Ik denk aan de kiwi’s, maar dan vooral de bevolking. De Maori met de diepgewortelde tradities zoals de haka en hongi en de interessante verhalen over het ontstaan van Nieuw-Zeeland. De kolonisten die een strijd voerden met de Maori maar ook met het woeste land dat gecultiveerd moest worden. Nu ziet alles er vredig uit. Overal zie je rijen geplante heggen en bomen, grote wijn- en boomgaarden, schapen en koeien en af en toe een hert vredig grazend in de wei. Het weerbericht daarentegen is niet te voorspellen. Op één dag kun je alle vier de seizoenen op een rij hebben. Verder vind ik het een ontzettend schoon land waar goed gerecycled wordt. Het enige dat ik niet snap is dat je boodschappen altijd door een medewerker (op zich relaxt) in vele plastic tasjes worden ingepakt. De berg aan plastic afval verdwijnt hierdoor nou niet bepaald… Een ander leuker feit van recycling is dat soms een huis letterlijk wordt verhuisd. Dit heeft ook te maken met de goede en tevens peperdure kwaliteit houtsoort. Ik heb dit één keer mogen meemaken. Het huis was doormidden gezaagd en een extra grote vrachtwagen vervoerde het huis van A naar B. Een heel raar gezicht, maar weer een herinnering rijker.

Nieuw-Zeeland, een land waar ik niet zo snel zal gaan wonen, maar dat ik zeker nog een (aantal) keer ga bezoeken!