Flying High

Na 2 weken heerlijk bij m'n familie in Timaru doorgebracht te hebben was het weer tijd om op de bus te stappen. In het plaatsje Geraldine werd ik opgehaald om vervolgens naar Rangitata te gaan. Nu zorgt de Stray-bus ervoor dat je altijd een overnachting hebt in een hostel. Dit houdt in dat je bijna altijd in een stapelbed ligt. Het liefst lig ik beneden. Nu waren er in Rangitata stapelbedden van 3 bedden hoog. Ik kwam als laatst de kamer in en alleen het hoogste bed was nog beschikbaar…. Maar goed dat ik geen last van hoogtevrees of claustrofobie heb, want het was een hele klim en er was misschien 30 cm tussen mijn hoofd en het plafond!

Walvissen in Kaikoura
Gelukkig gingen we de volgende dag naar Kaikoura waar ik weer in een normaal stapelbed lag. ’s Middags ben ik walvissen gaan spotten. Met een boot gingen we het water op en al vrij snel zagen we de eerste walvis. Ze zijn zo’n 10 minuten boven water (alleen met hun rug) om zuurstof te ‘tanken’ en verdwijnen daarna weer voor ongeveer 40 à 50 minuten onder water. Het gebied voor de oostkust is een grote trog, oftewel het wordt vrij snel 1000 meter (!) diep. Daar zwemmen allerlei lekkere beesten zoals inktvissen voor de walvissen, dus het is er goed vertoeven. Wanneer de walvis genoeg zuurstof heeft, duikt hij weer onder water en komt hij met z’n staart even boven water. Een erg mooi gezicht. Ook laat hij op de plek waar hij heeft gedoken een ‘flootprint’ achter. Een soort van drijvende voetafdruk van water dat helemaal glad is. Daarna zagen we nog een andere walvis, waar onze boot, maar ook een andere boot én een vliegtuig en helikopter onmiddellijk op afkwamen. Vrij commercieel allemaal, maar zeker de moeite waard. Na nummer 2 zagen we weer walvis 1 omhoog komen. Je voelt je erg klein als je zo’n immens groot beest ziet. Verderop vlogen er albatrossen rond en na onze laatste walvis gezien te hebben zwom een hele groep dolfijnen speels met ons mee. Verder leeft de crayfish in dit gebied. Dit is een soort van kreeft en is erg lekker. Kai = eten en koura = crayfish. Het plaatsje heet dan ook Kaikoura.

Nelson
Via een schitterende weg langs zeehonden die op de rotsen aan het zonnebaden zijn, vele wijngaarden te zien en droge valleien (het is de droogste zomer sinds 10 jaar (heb ik weer ;-) kwam ik uiteindelijk aan in Nelson. Tegenover het busstation was een grote bioscoop met pamfletten van Metropolis, Goldfinger en Breakfast at Tiffany’s aan de muur. Ik was toch wel erg nieuwsgierig geworden naar 50 Shades of Grey, dus ben ’s avonds daarheen gegaan. Tot mijn verbazing was ik de jongste persoon daar! Ik telde namelijk minstens 50 grijze dames die mét hun man hierheen kwamen.

Hoogtepunt
Na de film in Nelson stond een ander hoogtepunt op me te wachten: de Skydive! Om te kunnen parachutespringen moet het weer echter wel meewerken. Het mag bewolkt zijn, maar laaghangende bewolking is niet goed, omdat je dan niet goed ziet waar je bent. Na een dag hoopvol naar de lucht gekeken te hebben of de zon tevoorschijn zou komen, had ik toch maar besloten om de volgende dag te springen. Heel zenuwachtig was ik eigenlijk niet. Wel had ik besloten om niet de hoogste sprong van 16500 feet te maken, maar een beetje lager van 13000 feet. Het verschil is uiteraard de hoogte, maar ook de duur van de vrije val: 60 seconde vrije val of 45 seconde. In prijs scheelt het 100 dollar. Er ging ook een cameraman mee, dus hij filmde me voor het vliegtuig, in het vliegtuig en buiten het vliegtuig tijdens de sprong. Tijdens de vlucht van een kwartiertje zag je Kaikoura in het oosten liggen, je zag het Noordereiland, de bergen, de stranden én de vele boomgaarden. In dit gebied zijn namelijk heel veel appel- en perenbomen te vinden. Frappant detail is dat de supermarkt Australisch is en de appels vanuit daar worden geïmporteerd… Uiteindelijk waren we op de juiste hoogte en was ik de eerste die zou springen: benen uit het vliegtuig laten bungelen, hoofd naar achter houden en handen aan je tuigje (waarmee je vastzit aan de instructeur) vasthouden. 1, 2, 3 let’s goooooooooo. En daar gingen we. Het is zo’n gaaf gevoel om te vliegen. Al snel klopte mijn instructeur op mn arm dat ik mn armen vrij mocht laten zweven. Superman, here I come! 45 seconden waren te snel voorbij, want plotseling ging de parachute open en kon ik m’n instructeur weer verstaan. Uiteraard lekker genieten van het uitzicht, voordat we moesten landen. Ook dat ging erg soepel. Echt superblij dat ik dit gedaan heb en wil dit zeker nog een keer gaan doen!

Abel Tasman
Met een glimlach liep ik na m’n skydive de volgende dagen door Abel Tasman National Park. Abel Tasman was de eerste Europeaan, wat zeg ik Nederlander die Nieuw-Zeeland in 1642 heeft ontdekt. Hij is alleen niet aan land gekomen in tegenstelling tot James Cook 127 jaar later. De ontmoeting met de Maori verliep namelijk niet zo soepel en Abel Tasman noemde dit gebied dan ook Moordernaarsbaai. Met een heerlijk zonnetje, fijne temperaturen en schitterend ogende baaien is dat toch moeilijk voor te stellen. Gelukkig stond er weer een hike op het programma. Dit keer eentje van 3 uur waarbij we liepen langs gouden stranden, intens groene bossen en een turkooizen zee. In de verte zagen we een groot groen eiland genaamd Adèle liggen. Een Franse kolonist had deze baai opnieuw ontdekt, maar hij was zijn vrouw die achtergebleven was in Frankrijk niet zo trouw. Daarom vernoemde hij dit eiland naar haar. Hij schijnt daarna nog eens 6 eilanden naar haar vernoemd te hebben voor elke minnares die hij had… Uiteindelijk kwamen we aan bij een schitterend strand waar onze catamaran kwam aangevaren. Na gezwommen en geluncht te hebben voeren we met een klein groepje naar een eiland waar allemaal zeehonden lagen te zonnebaden. Ze hebben een onwijs goede schutkleur, dus je zou er bijna langs gevaren zijn. Erg knap hoe ze op die rotspartijen kunnen klimmen. Tijdens de zeiltocht lag ik ook lekker te zonnebaden.

Punakaiki
In het plaatsje Westport in jawel, het westen van het Zuidereiland zagen we nog meer zeehonden. Ik had besloten om het iets rustiger aan te doen en twee nachtjes in Punakaiki te verblijven. Voordat ik m’n hostel bereikte stond ’s ochtends op het Stray-programma ‘bone/jade carving’, oftewel ‘maak je eigen sieraad’. Ik had gekozen voor de ‘jade’. Dit is een groene steen die heel hard is. De Maori maakten er vroeger speren en messen van. Ik had gekozen voor de Koru, een spiraalvormige cirkel die staat voor een nieuw begin. Een proces van boren, zagen, polijsten en schuren volgde. Het is behoorlijk precisiewerk en de man die de workshop gaf was niet snel tevreden. Maar het resultaat mag er zijn :) Volgens de Maori-traditie behoor je dit sieraad alleen te dragen als je het cadeau gekregen hebt. Ik zal iemand dan ook erg blij maken met deze ketting. In m’n hostel kwam ik Rebecca een meisje uit New York tegen. Samen besloten we om naar het strand te gaan om de zonsondergang te zien en de volgende dag een 4 uur durende hike te maken. Eerst liepen we langs een rivier en gingen we picknicken bij een swing bridge. Daarna liepen we door een bos met een flinke heuvel erin. Bij het beklimmen van de heuvel moet ik altijd aan de Tongariro crossing denken dat behoorlijk afzien was en dan valt zo’n klim altijd weer reuze mee. Punakaiki staat ook bekend om de Pancake Rocks and Blowholes. Aan de kust heb je rotsformaties van miljoenen jaren oud die zijn gestapeld als een laag pannenkoeken. Het is gemaakt van kalksteen maar de geleerden zijn er nog steeds niet over uit hoe dat proces precies heeft plaatsgevonden. In sommige formaties kun je met wat fantasie dieren zoals een olifant of tijger herkennen. Als het hoogtij is dan spuit het water met een enorme kracht door de gaten heen. Een van de blowholes heet Chimney Pot. Het lijkt dan ook echt alsof er rook uit de schoorsteen komt. Een erg cool gezicht!

Bier en Franz Josef
Na twee heerlijke dagen in Punaikaki verbleven te hebben stapte ik ’s ochtends vroeg weer op de Stray-bus. Voor de groep stond wederom bone/jade carving op het programma of de hike die ik de dag daarvoor had gedaan. Maar je kon ook kiezen om te gaan bierproeven in Greymouth in de Montheith’s bierfabriek. Dat sprak mij wel aan! Eerst kregen we een uitleg over het merk zelf en daarna volgde de rondleiding. Als je in de Heinekenfabriek in Zoeterwoude bent geweest dan valt alles een beetje tegen denk ik, maar het proeven daarentegen valt zeker niet tegen!

Uiteindelijk kwamen we aan in het plaatsje Franz Josef. Dit is inderdaad vernoemd naar de Oostenrijks-Hongaarse keizer door de geoloog Julius von Haast. Hij heeft verderop ook zijn eigen plaatsnaam ‘Haast’ gekregen. De plaats Franz Josef is nu beroemd om zijn gletsjer die je kunt bewonderen. Het weer was ondertussen veranderd van bierproeven in je t-shirtje naar echt regenjassen weer. De helikoptervlucht naar de gletsjer die ik had geboekt werd hierdoor dan ook geannuleerd. Je kon de gletsjer ook zien als je een mooie hike naar de gletsjer zou maken. Dus dat was plan B. Een shuttlebus bracht ons hierheen en met megagrote paraplu’s liepen we in de regen eerst door een stukje bos en kwamen daarna uit in een lava-achtig gebied waar een rivier stroomde en overal rotsblokken en stenen lagen. Vanaf de kliffen aan weerszijden stroomde af en toe een waterval naar de rivier toe. Eindelijk kwamen we aan bij een aantal witte ijsrotsen en in de verte lag de gletsjer. Een bord liet ons zien dat in 2012 de gletsjer een stuk langer was. Door de opwarming van de aarde trekt de gletsjer zich steeds meer terug. De rivier echter stijgt elk jaar een meter door alle gruis, stenen en rotsen die de gletsjer achterlaat. Weer bijzonder om dit gezien te hebben.

Wanaka
De rit naar Wanaka was adembenemend mooi. De gletsjer laat ook een bepaald stofje achter in het water, waardoor rivieren en meren helderblauw zijn. We stopten dan ook bij the Blue Pools om hiervan te genieten. Echt schitterende kleuren. Opeens verscheen een megagroot meer waar maar geen eind aankwam. Aan een inham van dit meer ligt Wanaka. Een heerlijk wintersportplaatsje, waar nu de zon volop scheen en waar ik een aantal dagen zou verblijven. Naast naar het kiezelstrand gaan om een boekje te lezen had ik ook besloten om zelf in een vliegtuig te gaan vliegen. Een ander hoogtepunt van deze reis! Met de co-piloot en Rebecca voor het maken van de foto’s klom ik in het vliegtuigje. Vervolgens start je de motor en de propeller en rijd je naar de startbaan. Wanneer je over de grond rijdt, stuur je met je voeten via de pedalen. Zodra je 60 knopen rijdt, mag je aan het stuur trekken en stijg je op! Echt onwijs gaaf. Als je het stuur van je afduwt, daal je weer een beetje. Ik zag op een gegeven moment alleen maar blauwe lucht, dus moest toen wat rechter gaan vliegen zodat ik de bergen weer kon zien. Wanneer je een bocht maakt is het slechts een klein beetje naar rechts of links sturen en daarna weer je stuur in neutrale positie houden. En daar doemde het meer van Wanaka op. Echt een heel mooi gezicht. Vervolgens een bocht gemaakt waarna ik de rivier moest volgen terug naar de landingsbaan. Bij het landen moet je een soort van handrem in het midden omhoog trekken. Vlak voordat je landt trek je nog een beetje aan het stuur zodat de achterste wielen eerst landen. Mijn eerste 20 minuten zelf vliegen heb ik overleefd! Nog slechts 49 uur en 40 minuten (en een zak geld) te gaan voordat ik m’n vliegbrevet heb.

Wanaka staat verder bekend om de Paradiso Cinema. In deze bioscoop staan rijen met allerlei verschillende stoelen. Variërend van vliegtuigstoelen tot aan een lekkere bank en brede stoelen om in weg te zakken. In de pauze zijn versgebakken koekjes te koop. En de film Wild was zeker de moeite waard om te zien.

Daarna ging ik naar Queenstown en verder zuidwaarts. Maar dat bewaar ik tot m’n volgende verslag!